Daanke en Weske, De Neukende Nachtrit deel 2

Het was een rustige zondagavond, de negentiende van augustus, 2007. Daanke en Weske gingen dit keer voorbereid de weg op. Warm aangekleed, helm vast, zonnebril op, en knallen met dat ding. De bestemming was nog onbekend. Een volle portemonnee en een pinpas van een volle rekening gingen mee, voor het geval ze dit keer weer zonder benzine zouden raken. Ze vertrokken rond 20.30

Na een klein half uurtje te hebben gereden kwamen ze langs een bord dat erop duidde dat ze in de buurt waren van het gehucht genaamd Eck en Wiel. Dit deed ze eraan herinneren dat zij een klasgenoot hadden die in datzelfde gehucht woonde. De jongen heette Arjen Holmes. Aangezien ze geen flauw idee hadden waar Arjen woonde vonden ze dat ze het maar rond moesten gaan vragen. De plaatselijke kroeg wilden ze vermijden omdat er allemaal gure types zaten, leek het van buitenaf. Dus belden ze gewoon maar willekeurig aan.

Bij het eerste huis waar Weske aanbelde deed een wat oudere man open, waarvan de vrouw de trap af kwam lopen. Weske vroeg of zij misschien een gezin in het dorp kenden die van de achternaam Holmes heette. Die kenden ze niet, maar de vrouw was bereid de naam even op te zoeken in het telefoonboek. De naam stond er volgens haar niet in. Ze zeiden dat Daanke en Weske even moesten rondvragen in het dorpscafé. Juist de plek die ze in de eerste plaats wilden vermijden. Dorpskroegen zitten namelijk altijd vol met mensen die er elke dag zitten en als er iemand van buitenaf binnen komt lopen, wordt diegene altijd raar aangekeken. Onze vrienden vormen daar geen uitzondering op. Weske ging even een biertje en een cola halen, en vroeg aan de wat oudere mensen aan de bar of zij bij enig toeval een gezin in Eck en Wiel kenden met de achternaam Holmes. Zelfs de barman, die blijkbaar al zijn hele leven in Eck en Wiel woonde, zei de naam niets."Misschien dat ze in de nieuwbouw wonen, want daar ben ik niet zo bekend", zei de barman. Daanke en Weske vonden dat het tijd werd om maar weer op pad te gaan.

De zogenaamde nieuwbouw in Eck en Wiel stelde niet zoveel voor. Het waren welgeteld drie straten met huizen die hooguit 5 jaar jong waren. De rest zag er al veel ouder uit. Bij één van de woningen brandde nog veel licht, en de mensen zaten tv te kijken, dus Weske stapte al af om weer aan te bellen. Daanke waarschuwde hem nog nét op tijd dat het misschien beter was om even op het raam te kloppen dan gelijk aan te bellen. Toen Weske eenmaal werd binnengelaten was hij opgelucht dat hij inderdaad niet had aangebeld, want de woonkamer was bezaaid met kinderspeelgoed, dus anders had hij niet zulke aardige mensen gehad. Deze mensen kenden de familie Holmes wél en zeiden dat ze iets buiten het werkelijke dorp woonden. Met een redelijk uitgebreide routebeschrijving lukte het onze vrienden om zonder ook maar een verkeerde weg in te slaan aan te komen bij de de plek van bestemming. Alleen na aanbellen bleek dat Arjen niet bij zijn vader in Eck en Wiel was, maar bij zijn moeder in Maurik. De weg daarnaartoe was zodanig makkelijk te volgen dat ook dat stuk compleet probleemloos verliep.

Het huisnummer was makkelijk te vinden, maar toen Weske wilde aanbellen vreesde hij het ergste. Er was namelijk in het hele huis geen brandend licht te zien. Misschien waren alle gebeurtenissen ervoor wel helemaal voor niets geweest.
Toen Weske met klamme handen de bel indrukte, gebeurde gelukkig precies waar ze stiekem op gehoopt hadden. Arjen Holmes, in eigen persoon, deed de deur open. Hij was enorm verbaasd dat Daanke en Weske op zo'n tijdstip voor zijn deur waren verschenen. Ze hadden natuurlijk ook niet aangekondigd dat ze langs zouden komen, daarom was nu de verrassing een stuk groter. De verklaring voor het feit dat alle lichten uit waren kwam al snel; hij was alleen thuis en had de hele avond alleen op zijn kamer porno zitten kijken en zitten gamen. Daarom was alleen zijn kamer verlicht, maar die was aan de achterkant van het huis dus dat hadden onze vrienden nooit kunnen weten. Onder het genot van een Hertog Jan'tje liet hij zien welk spel hij al een poosje aan het spelen was, maar dit kon slechts Daanke echt wat schelen. Na een kwartiertje vond Weske het leuk geweest en stelde voor weer de weg op te gaan. Op naar een nieuwe onbekende bestemming.

Ze reden door tot ze bij een punt aankwamen wat ze al eerder waren tegengekomen. Het was inmiddels al flink donker, maar Weske herkende het punt nog van het moment dat het nog licht was. Ze reden over een flink stuk onverlichte provinciale weg. Dit was erg vervelend, want het wegdek van het fietspad was erg slecht en Daanke wilde niet het risico nemen een boete op te lopen vanwege het feit dat ze zouden rijden over de normale weg. Toen een richtingsbord aangaf dat het nog 15 kilometer was richting Tiel gingen ze die kant maar op.

Toen ze langs het industrieterrein van Tiel reden begon het enigzins te regenen. Hier zaten onze vrienden helemaal niet op te wachten en ze overwogen om rechtstreeks terug naar huis te gaan. Maar echte mannen geven niet op, vond Weske, en ze reden toch maar door. Ze hadden beide werkelijk geen idee waar ze zich bevonden, maar toen ze meer in het centrum van Tiel waren kwam het Weske bekend voor. Zo konden ze een normale weg vinden die leidde in de richting van Zoelmond, maar wel met een enorme omweg.

Toen ze vlak bij de snelweg waren hadden ze inmiddels enorme honger gekregen, en Weske zei dat hij wist dat er in de buurt een MacDonalds was. Het was al enige minuten na sluitingstijd maar ze konden nog nét bij de MacDrive terecht. Daar haalden ze een MacChicken en een BigMac. Deze viel zó goed, dat de twee weer helemaal volle moed zaten.

Toen sprongen ze op de brommer en gingen zo snel als ze konden op weg naar Zoelmond. Maar ze reden verkeerd. Zodanig dat ze ongeveer drie kwartier deden over het stuk tussen de MacDonalds en het huis van Weske. Ze reden door dorpen waarvan ze de naam nog nooit eerder hadden gehoord. Maar uiteindelijk lukte het ze veilig en wel aan te komen bij Weske's huis, op het precieze tijdstip van 1.00. Zo stapten ze van de brommer af, snelden naar boven en kropen ook dit keer snel onder de wol. De rit had weer zijn stempel nagelaten. Ook deze nacht zouden ze nooit meer vergeten.