Daanke en Weske, De Neukende Nachtrit deel 1

Het was op een warme zomerdag in het jaar 2006. Daanke en Weske gingen met Daanke's stalen ros op bezoek bij hun goede vriend Aart uit Houten om gezellig een biertje te gaan drinken. Het stalen ros vertoonde enige mankementen op het gebied van snelheid maar op de heenweg vormde dit geen probleem. Ze hadden immers de tijd. Na het pondje in Beusichem te hebben genomen en door de velden te zijn gereden kwamen ze eindelijk aan bij Aart. Ze werden vriendelijk ontvangen en het was een gezellige avond.

Rond 23.30 vonden Daanke en Weske het tijd worden weer op te stappen. Wat ze zich helaas niet beseften toen zij terug reden naar het pondje van Beusichem, was het feit dat deze al enkele uren gesloten was. Zo konden ze de Lek niet over en kwamen ze ook niet meer thuis, als het even tegen zat. Weske kwam op het plan te kijken of het pondje bij Wijk bij Duurstede nog voer. Dat was helaas niet het geval; ze stonden op een enigzins verlaten kade. De enige oude mannetjes die nog langs het water zaten wisten dat er in Rhenen een brug over de Lek was, en zeiden dat ze daar maar beter heen konden gaan. Zo stapten Daanke en Weske weer op Daanke's stalen ros en reden de nacht door.

Na minstens een half uur in volledige duisternis te hebben gereden kwamen onze vrienden terecht in het dorpje Amerongen, waar zij even een tussenstop maakten bij de enige nog open kroeg. Hier nuttigden zij een koffie, een cola en een portie bitterballen voor de totale prijs van tien euro. Hier hadden ze van tevoren niet echt op gerekend dus er was geen volle portemonee meegegaan. Toen beseften ze zich, dat als ze zonder benzine zouden komen, ze een zeer groot probleem zouden hebben omdat ze daar dan geen geld meer voor hadden. En dat was al bijna het geval.

Toch, na nog een uur te hebben gereden, kwamen ze bijna bij Rhenen aan. Allebei onze vrienden verkleumden van de kou; ze waren namelijk niet erg op de nachtelijke temperatuur gekleed. Ze stopten nog even bij een bordje dat aangaf dat ze in de buurt van Veenendaal zaten(even voor de duidelijk: in Veenendaal woont een zeker individu die een bepaalde impact heeft gehad op onze vriendenkring) en moesten toen hard lachen. Toen ze eenmaal over de brug bij Rhenen de Lek over gingen slaakten ze een kreet van vreugde.

Vanaf dat punt was het niet zo'n spannende reis meer. Behalve dan dat ze een aantal keren de verkeerde dorpen binnen reden. Ze kwamen om 2.30 aan bij het huis van Weske, al rijdend op de allerlaatste druppel benzine. Snel kropen onze vrienden het bed in. Deze nachtrit was een rit om nooit meer te vergeten.