Weske had een geniaal idee: hij wilde op avontuur naar een stad waar hij nog nooit eerder was geweest. Daar zou hij sushi gaan roken en bier drinken, en een beetje wazig worden in die stad. Alleen kon hij dat natuurlijk niet alleen gaan doen. En niemand had echt tijd.
In de vakantie sprak hij over SMn een meisje. Ze heette Badeend. Hij vroeg of ze wat te doen had. Dat was niet het geval. Toen vroeg Weske of ze met hem mee wilde gaan. Dat vond ze goed. Ze gingen samen een bestemming voor hun avontuur bedenken. Dat duurde niet al te lang. Na een paar bestemmingen afgewezen te hebben, besloten ze om naar Amersfoort te gaan, wetend dat ze daar in de kroeg konden belanden.
De dag erna was het zover. Ze spraken af op het station in Culemborg. Naar genoeg kwamen ze de moeder en twee zusjes van Weske tegen. Dat vond Weske niet zo leuk. Toen die mensen eenmaal weg waren, gingen ze eerst heen en weer naar de Thee-shop om wat nieuwe groenten te halen. Daarna werd de eerste sushi genuttigd op het station. Het was pas twaalf uur. Ze hadden nog twaalf uur, en ze waren nu al heen. Best gaar. Weske vond het toen maar tijd om te gaan. Ze hadden nog een flink avontuur voor de boeg.
Ze gingen zitten in het stuk bij de deur. Het werd drukker dan verwacht. Ze zaten allebij aan de andere kant, om elkaar goed te kunnen bekijken. Dat was van korte duur want er stapten een crackvarken, een rattekop, een neusaap, een wiplip en een kaakmakaak in, die hun zicht blokkeerden. Weske bedacht deze namen omdat ze er allemaal zo overdreven gaar uitzagen. Bovendien spacete hij hem flink. Ik denk Badeend ook.
Het duurde niet lang voor ze in Anusfoort aankwamen, na één keer te zijn overgestapt in Utrecht Centraal.
Daar werd nog meer sushi genuttigd. Het smaakte goed. Toen gingen ze zoeken naar de Amersfoortse Bloodhill. Dat lukte niet. Bovendien werden ze aangesproken door een hele lelijke vrouw. Ze lulde wat over cd's en dergelijke. Het boeide niet zo. Toch is het haar gelukt Weske voor een 2-jarig abonnement op de ECI aan te smeren. Weske was gesteend, dus hij vond alles wel best. Dat aansmeren en lullen duurde wel een uur. Toen kreeg Weske honger en ze doken een supermarkt in.
Toen ze eenmaal gegeten hadden en nog wat sushi genuttigd hadden, vonden ze het tijd om terug naar het station in Amersfoort te lopen. Alleen verdwaalden ze een beetje. Daar begon Weske best wel over te kankeren. Toch lukte het ze uiteindelijk om het station te vinden, en ze gingen terug naar Utrecht.
Toen ze in Utrecht aankwamen bedacht Badeend zich dat ze eigenlijk nog lang niet naar huis hoefden. Ze besloten samen om maar wat sushi te nuttigen aan de Singel. Daar was het erg rustig, maar ook een beetje koud. Aangezien de Bloodhill(waar over verteld wordt in Ultrajectum Utrecht) er vlakbij was, besloten ze daar maar even een biertje te drinken.
De tijd vloog, het was al bijna half elf. Na een hoop gespreksstof te hebben bepraat besloten ze weer terug te gaan naar het centraal station. Onderweg werd nog wat sushi genuttigd. Daar kwamen ze gek genoeg Tokkie tegen, die in een windhokje wat sushi zat te nuttigen, met zn vriendin en Roy erbij. Een vriendelijke begroeting was wat volgde. Toen stapten ze de trein in.
In Culemborg weer aangekomen werd alleen nog een sigaretje gerookt, nog een laatste biertje gedronken, en toen ging Badeend weer naar huis. Weske pakte daarna ook maar even de fiets en ging naar huis. Lekker slapie slapie doen....
dinsdag 30 oktober 2007
zaterdag 20 oktober 2007
Daanke en Weske en het Blowende Broederschap
De avond bij Weske begon goed. Daanke en Weske draaiden wat sushi voor de rest van de gasten kwamen. Weske likte net de sushi van de groenten die Daanke had meegenomen, toen de gasten al aanbelden. Ze waren snel voorzien van een biertje en al snel verplaatste het gezelschap zich naar buiten. Aart en Ronald waren al snel weg, ook Apu voelde hem al snel zitten.
Toen later Besastiaan en Stitch eraan kwamen, was de gang compleet. Ze gingen in grote getalen sushi opsteken en het rook heel lekker in de tuin van Weske. Toen wilde Weske een speech houden om te zeggen dat hij het heel erg op prijs stelde dat iedereen was gekomen. Toen gingen ze nog meer sushi nuttigen. Het gezelschap verhuisde weer naar binnen. Daar werd nog meer sushi gemaakt terwijl de anderen tv gingen kijken. Weske verbaasde zich erover dat iedereeen plots met wat te eten zat. Dat stond hem niet echt aan, want niemand had wat gevraagd. Maarja, hij was niet echt meer in staat op er wat aan te veranderen.
Zo denderde het gezelschap door. Tot plots Ronald op het idee kwam om een rondje te gaan lopen. Dat beviel iedereen wel. De massa bewoog zich door het donkere Zoelmond. Het was best een avontuur.
Later ging iedereen naar huis. Daanke, Ronald, Aaart en Petrovski bleven wel slapen. Maar Petrovski en Daanke moesten helaas al vroeg weg.
Toen gingen Weske en Ronald en aart er pas uit. Die gingen heel veel muziek maken, en coole shit filmen. Dat klonk erg vet. Toen gingnen Ronald en Aart alweer naar huis, en Weske ging de zooi opruimen. Dat was niet leuk.
Door Weske
Toen later Besastiaan en Stitch eraan kwamen, was de gang compleet. Ze gingen in grote getalen sushi opsteken en het rook heel lekker in de tuin van Weske. Toen wilde Weske een speech houden om te zeggen dat hij het heel erg op prijs stelde dat iedereen was gekomen. Toen gingen ze nog meer sushi nuttigen. Het gezelschap verhuisde weer naar binnen. Daar werd nog meer sushi gemaakt terwijl de anderen tv gingen kijken. Weske verbaasde zich erover dat iedereeen plots met wat te eten zat. Dat stond hem niet echt aan, want niemand had wat gevraagd. Maarja, hij was niet echt meer in staat op er wat aan te veranderen.
Zo denderde het gezelschap door. Tot plots Ronald op het idee kwam om een rondje te gaan lopen. Dat beviel iedereen wel. De massa bewoog zich door het donkere Zoelmond. Het was best een avontuur.
Later ging iedereen naar huis. Daanke, Ronald, Aaart en Petrovski bleven wel slapen. Maar Petrovski en Daanke moesten helaas al vroeg weg.
Toen gingen Weske en Ronald en aart er pas uit. Die gingen heel veel muziek maken, en coole shit filmen. Dat klonk erg vet. Toen gingnen Ronald en Aart alweer naar huis, en Weske ging de zooi opruimen. Dat was niet leuk.
Door Weske
maandag 24 september 2007
Weske op Appelse Appelpop
Hier het verhaal van hoever ik het me nog kan herinneren. Weske haalde Aart op van het station in Culemborg, nadat hij naar de verjaardag van zijn broer was geweest. Vanaf daar gingen ze naar de supermarkt. Daar sloegen zij 18 halveliter blikken in. Daarna gingen ze naar het huis van Weske om de groente uit te pakken en sushi te maken. Dat werden er vier.
Toen gingen ze op pad. Ze dronken drie halve liters de man op de fiets. Dat maakte wat los in hen, waardoor ze verschrikkelijk luidruchtig werden en hard liedjes gingen zingen. Ze waren ook nogal wat melig. Zo kwamen zij al vrij aangeschoten aan.
Het terrein was een stuk groter dan het jaar ervoor, meende Weske. Alleen wat vrij kut was, was dat de terreinmuur een stuk verder was geplaatst. En er was een poort waar bewaking controleerde op drank, dat niet het terrein op genomen mocht worden. Aart en Weske hadden hun hele rugzak vol met bier, dus die kwamen daar nooit door. Maar Weske bedacht een plan. Hij keek waar de muur eindigde; bij de waal. Maar niet helemaal bij het water, maar bij de stel struiken aan de waterkant. Weske liep gewoon nonchalant naar beneden de waalkade af, en liep de struiken in. Daar liep hij niet zomaar om de muur heen maar hij liep een stuk verder. Aart was een beetje scheef, dus had helemaal niet gezien waar Weske gebleven was. Dus belde hij hem. Weske nam op en zei dat ie gewoon door de struiken heen moest. Dat deed Aart. Zo kwamen onze vrienden het terrein op.
Van de muziek hebben de mannen niet veel meegekregen. Eerst nuttigden ze een sushi. Dat smaakte goed. Daarna waren ze weg. Weske had ook stiekem afgesproken met Wendy. Dat wist Aart niet. Toen was Weske ineens weg. Toen werd Aaart nuchter. Toen kwam Weske terug. Toen zag hij Roel, en Andre(die ook aan het smoken was).
When all of a sudden, there shined the shiny Daanke, in the middle of the road. And he said: ' Give me the best joint in the world, or I'll eat your souls'. So me and my brother Aart, we looked at eachother, and we said: OKAY! So I grabbed the first thing I found in my bag, just so happened to be: the best joint in the world, it was the best joint in the world!
En toen, toen kwam Apu. Apu had groente. Toen kwam Besastiaan Sensei, die ging pissen achter Weske. Dat wist Weske niet. Of het kon hem niets schelen. Hoe dan ook, hij ging erin rollen. Het kon hem allemaal neits schelen. Toen was alle sushi ineens op.
Toen gingen Aart en Weske naar huis. Althans, als ze niet zo moe waren geweest. Eerst zwaaide Weske met een mes overZe kwamen langs een weiland. Daar gingen ze zitten. Toen gingen ze liggen. Toen vielen ze in slaap. Toen werden ze wakker. Toen gingen ze naar huis. Ze hadden nog sushi over.
------------------------------------
Volgende dag:
De laatste sushi werd genuttigd. Dat was lekker. Toen waren ze stoned. Toen namen ze dit filmpje op. Dat was leuk.
Toen gingen ze op pad. Ze dronken drie halve liters de man op de fiets. Dat maakte wat los in hen, waardoor ze verschrikkelijk luidruchtig werden en hard liedjes gingen zingen. Ze waren ook nogal wat melig. Zo kwamen zij al vrij aangeschoten aan.
Het terrein was een stuk groter dan het jaar ervoor, meende Weske. Alleen wat vrij kut was, was dat de terreinmuur een stuk verder was geplaatst. En er was een poort waar bewaking controleerde op drank, dat niet het terrein op genomen mocht worden. Aart en Weske hadden hun hele rugzak vol met bier, dus die kwamen daar nooit door. Maar Weske bedacht een plan. Hij keek waar de muur eindigde; bij de waal. Maar niet helemaal bij het water, maar bij de stel struiken aan de waterkant. Weske liep gewoon nonchalant naar beneden de waalkade af, en liep de struiken in. Daar liep hij niet zomaar om de muur heen maar hij liep een stuk verder. Aart was een beetje scheef, dus had helemaal niet gezien waar Weske gebleven was. Dus belde hij hem. Weske nam op en zei dat ie gewoon door de struiken heen moest. Dat deed Aart. Zo kwamen onze vrienden het terrein op.
Van de muziek hebben de mannen niet veel meegekregen. Eerst nuttigden ze een sushi. Dat smaakte goed. Daarna waren ze weg. Weske had ook stiekem afgesproken met Wendy. Dat wist Aart niet. Toen was Weske ineens weg. Toen werd Aaart nuchter. Toen kwam Weske terug. Toen zag hij Roel, en Andre(die ook aan het smoken was).
When all of a sudden, there shined the shiny Daanke, in the middle of the road. And he said: ' Give me the best joint in the world, or I'll eat your souls'. So me and my brother Aart, we looked at eachother, and we said: OKAY! So I grabbed the first thing I found in my bag, just so happened to be: the best joint in the world, it was the best joint in the world!
En toen, toen kwam Apu. Apu had groente. Toen kwam Besastiaan Sensei, die ging pissen achter Weske. Dat wist Weske niet. Of het kon hem niets schelen. Hoe dan ook, hij ging erin rollen. Het kon hem allemaal neits schelen. Toen was alle sushi ineens op.
Toen gingen Aart en Weske naar huis. Althans, als ze niet zo moe waren geweest. Eerst zwaaide Weske met een mes overZe kwamen langs een weiland. Daar gingen ze zitten. Toen gingen ze liggen. Toen vielen ze in slaap. Toen werden ze wakker. Toen gingen ze naar huis. Ze hadden nog sushi over.
------------------------------------
Volgende dag:
De laatste sushi werd genuttigd. Dat was lekker. Toen waren ze stoned. Toen namen ze dit filmpje op. Dat was leuk.
maandag 3 september 2007
Weske in Ultrajectum Utrecht
Dit is een verhaal van een twee dagen durend avontuur.
------------------------------------------------------------------------------------
Dag 1
Het was een warme eindzomerdag. Een zaterdag. Weske moest deze dag eerst bij de muziekhandel werken. Hij had daarna afgesproken om naar Aart te gaan. Ze zouden met een derde vriend, Kapper, naar Utrecht gaan om in de Bloodhill te zitten. Weske had in de loop der weken ervoor geleerd om goed sushi te draaien.
Na wat miscommunicaties kwamen zowel Kapper als Weske goed aan bij Aart. Ze gingen gelijk op weg naar de kroeg. Ze waren met twee fietsen dus er moest iemand achterop. Weske was niet zo sterk dus na een klein poosje wisselden Aart en Weske van fiets. Toen kwamen onze vrienden eindelijk aan bij de Bloodhill. Na wat biertjes werd unaniem besloten dat het toch tijd werd voor een extra demensie in het niveau van genot. Kapper was achttien dus die ging wel even wat groente halen voor de avond. Daarna draaide Weske een sushi en die werd genuttigd in het halletje van de Bloodhill.
Toen kwam er ineens een bloedmooie meid aangelopen. Kapper deed bijdehand en zei:"Je legimatie alsjeblieft." De meid was op zoek naar bekenden. Weske reikte zijn hand en zei:"Hallo, ik ben Weske. Dit is Aaart en dit hier heet kapper. Nu zijn wij bekenden, kom je met ons hangen?" Dat kon niet. Haar vrienden waren op de Singel. Ze heette Wendy. Ze was aan de XTC. Ze werkte tegenover de Bloodhill. Weske zag haar wel zitten. Hij tikte haar naam in in zijn mobiel, en liet het staan op het menuutje waar je het telefoonnummer intikt, en gaf het aan haar. Subtiel. Ze voerde haar nummer simpelweg in en haar emailadres. Score. Toen vertrok ze.
De tijd vloog. Het werd tijd om terug te gaan naar Aart's huis.
Weske fietste alleen op de fiets, en Kapper zat bij Aart achterop. Weske reed achter hen. Toen veranderde Kapper in een prinses en Aaart veranderde in Donkey Kong. Kapper werd ontvoerd. Aart fietste snel. En hij slingerde. Weske had slechts 5 levens over. TOen stopten Aart en Kapper. Ze wisselden om. Toen werd Aart de prinses. Weske moest zijn hand pakken, maar het lukte niet(het moraal van dit verhaal? Ze hebben tien minuten gedaan over een stuk waar je met redelijke snelheid 30minuten over doet).
Toen kwamen ze aan bij het huis van Aart. Een koude pizza en twee boterhammen pindakaas ging er wel in. Toen gingen ze slapen.
------------------------------------------------------------------------------------
Dag 2
Kapper moest er al vroeg uit dus die was al weg toen Aart en Weske uit bed kwamen. Hij bleek volledig geruisloos te zijn vertrokken, zelfs de hond zei dat hij er niets van had gemerkt. Na ontbijt bedacht Aaart zich iets geniaals. Hij stelde voor weer naar Utrecht te gaan. Weske vond het prima, dan zouden ze naar de Albert Heijn tegenover de Bloodhill gaan. Om Wendy weer te spreken.
Ze was er. Ze moest werken tot vijf uur dus dan zouden ze afspreken. Ze voelde zich nog wat kut van de dag ervoor. Wij ook. Daarom kochtten Weske en Aart maar wat bier. En gingen aan de Singel zitten. Daar werd nog sushi gedraaid van de resterende groenten. Maar toen het gerookt zou worden bleek het onderweg verloren te zijn. Toen moesten ze naar Aart's zus om nieuwe groenten te krijgen. Dat lukte, maar zo kwamen ze te laat voor hun afspraak met Wendy. Dat vond Aart niet erg maar Weske wel. Een compromis werd gesloten. Ze haalden haar op op het afgesproken punt en gingen weer naar de Bloodhill. Toen wilde Wendy persé naar haar vrienden dus die moesten Weske en Aart ook zien. Helaas. Daarna werd het tijd naar huis te gaan, Weske moest om 9 uur thuis zijn. Ze kwamen aan bij het huis van Aart, wiens moeder vrij pissig was. Het was 23.22 toen Weske vertrok uit Houten. Dat was het.
------------------------------------------------------------------------------------
Dag 1
Het was een warme eindzomerdag. Een zaterdag. Weske moest deze dag eerst bij de muziekhandel werken. Hij had daarna afgesproken om naar Aart te gaan. Ze zouden met een derde vriend, Kapper, naar Utrecht gaan om in de Bloodhill te zitten. Weske had in de loop der weken ervoor geleerd om goed sushi te draaien.
Na wat miscommunicaties kwamen zowel Kapper als Weske goed aan bij Aart. Ze gingen gelijk op weg naar de kroeg. Ze waren met twee fietsen dus er moest iemand achterop. Weske was niet zo sterk dus na een klein poosje wisselden Aart en Weske van fiets. Toen kwamen onze vrienden eindelijk aan bij de Bloodhill. Na wat biertjes werd unaniem besloten dat het toch tijd werd voor een extra demensie in het niveau van genot. Kapper was achttien dus die ging wel even wat groente halen voor de avond. Daarna draaide Weske een sushi en die werd genuttigd in het halletje van de Bloodhill.
Toen kwam er ineens een bloedmooie meid aangelopen. Kapper deed bijdehand en zei:"Je legimatie alsjeblieft." De meid was op zoek naar bekenden. Weske reikte zijn hand en zei:"Hallo, ik ben Weske. Dit is Aaart en dit hier heet kapper. Nu zijn wij bekenden, kom je met ons hangen?" Dat kon niet. Haar vrienden waren op de Singel. Ze heette Wendy. Ze was aan de XTC. Ze werkte tegenover de Bloodhill. Weske zag haar wel zitten. Hij tikte haar naam in in zijn mobiel, en liet het staan op het menuutje waar je het telefoonnummer intikt, en gaf het aan haar. Subtiel. Ze voerde haar nummer simpelweg in en haar emailadres. Score. Toen vertrok ze.
De tijd vloog. Het werd tijd om terug te gaan naar Aart's huis.
Weske fietste alleen op de fiets, en Kapper zat bij Aart achterop. Weske reed achter hen. Toen veranderde Kapper in een prinses en Aaart veranderde in Donkey Kong. Kapper werd ontvoerd. Aart fietste snel. En hij slingerde. Weske had slechts 5 levens over. TOen stopten Aart en Kapper. Ze wisselden om. Toen werd Aart de prinses. Weske moest zijn hand pakken, maar het lukte niet(het moraal van dit verhaal? Ze hebben tien minuten gedaan over een stuk waar je met redelijke snelheid 30minuten over doet).
Toen kwamen ze aan bij het huis van Aart. Een koude pizza en twee boterhammen pindakaas ging er wel in. Toen gingen ze slapen.
------------------------------------------------------------------------------------
Dag 2
Kapper moest er al vroeg uit dus die was al weg toen Aart en Weske uit bed kwamen. Hij bleek volledig geruisloos te zijn vertrokken, zelfs de hond zei dat hij er niets van had gemerkt. Na ontbijt bedacht Aaart zich iets geniaals. Hij stelde voor weer naar Utrecht te gaan. Weske vond het prima, dan zouden ze naar de Albert Heijn tegenover de Bloodhill gaan. Om Wendy weer te spreken.
Ze was er. Ze moest werken tot vijf uur dus dan zouden ze afspreken. Ze voelde zich nog wat kut van de dag ervoor. Wij ook. Daarom kochtten Weske en Aart maar wat bier. En gingen aan de Singel zitten. Daar werd nog sushi gedraaid van de resterende groenten. Maar toen het gerookt zou worden bleek het onderweg verloren te zijn. Toen moesten ze naar Aart's zus om nieuwe groenten te krijgen. Dat lukte, maar zo kwamen ze te laat voor hun afspraak met Wendy. Dat vond Aart niet erg maar Weske wel. Een compromis werd gesloten. Ze haalden haar op op het afgesproken punt en gingen weer naar de Bloodhill. Toen wilde Wendy persé naar haar vrienden dus die moesten Weske en Aart ook zien. Helaas. Daarna werd het tijd naar huis te gaan, Weske moest om 9 uur thuis zijn. Ze kwamen aan bij het huis van Aart, wiens moeder vrij pissig was. Het was 23.22 toen Weske vertrok uit Houten. Dat was het.
maandag 20 augustus 2007
Daanke en Weske, De Neukende Nachtrit deel 2
Het was een rustige zondagavond, de negentiende van augustus, 2007. Daanke en Weske gingen dit keer voorbereid de weg op. Warm aangekleed, helm vast, zonnebril op, en knallen met dat ding. De bestemming was nog onbekend. Een volle portemonnee en een pinpas van een volle rekening gingen mee, voor het geval ze dit keer weer zonder benzine zouden raken. Ze vertrokken rond 20.30
Na een klein half uurtje te hebben gereden kwamen ze langs een bord dat erop duidde dat ze in de buurt waren van het gehucht genaamd Eck en Wiel. Dit deed ze eraan herinneren dat zij een klasgenoot hadden die in datzelfde gehucht woonde. De jongen heette Arjen Holmes. Aangezien ze geen flauw idee hadden waar Arjen woonde vonden ze dat ze het maar rond moesten gaan vragen. De plaatselijke kroeg wilden ze vermijden omdat er allemaal gure types zaten, leek het van buitenaf. Dus belden ze gewoon maar willekeurig aan.
Bij het eerste huis waar Weske aanbelde deed een wat oudere man open, waarvan de vrouw de trap af kwam lopen. Weske vroeg of zij misschien een gezin in het dorp kenden die van de achternaam Holmes heette. Die kenden ze niet, maar de vrouw was bereid de naam even op te zoeken in het telefoonboek. De naam stond er volgens haar niet in. Ze zeiden dat Daanke en Weske even moesten rondvragen in het dorpscafé. Juist de plek die ze in de eerste plaats wilden vermijden. Dorpskroegen zitten namelijk altijd vol met mensen die er elke dag zitten en als er iemand van buitenaf binnen komt lopen, wordt diegene altijd raar aangekeken. Onze vrienden vormen daar geen uitzondering op. Weske ging even een biertje en een cola halen, en vroeg aan de wat oudere mensen aan de bar of zij bij enig toeval een gezin in Eck en Wiel kenden met de achternaam Holmes. Zelfs de barman, die blijkbaar al zijn hele leven in Eck en Wiel woonde, zei de naam niets."Misschien dat ze in de nieuwbouw wonen, want daar ben ik niet zo bekend", zei de barman. Daanke en Weske vonden dat het tijd werd om maar weer op pad te gaan.
De zogenaamde nieuwbouw in Eck en Wiel stelde niet zoveel voor. Het waren welgeteld drie straten met huizen die hooguit 5 jaar jong waren. De rest zag er al veel ouder uit. Bij één van de woningen brandde nog veel licht, en de mensen zaten tv te kijken, dus Weske stapte al af om weer aan te bellen. Daanke waarschuwde hem nog nét op tijd dat het misschien beter was om even op het raam te kloppen dan gelijk aan te bellen. Toen Weske eenmaal werd binnengelaten was hij opgelucht dat hij inderdaad niet had aangebeld, want de woonkamer was bezaaid met kinderspeelgoed, dus anders had hij niet zulke aardige mensen gehad. Deze mensen kenden de familie Holmes wél en zeiden dat ze iets buiten het werkelijke dorp woonden. Met een redelijk uitgebreide routebeschrijving lukte het onze vrienden om zonder ook maar een verkeerde weg in te slaan aan te komen bij de de plek van bestemming. Alleen na aanbellen bleek dat Arjen niet bij zijn vader in Eck en Wiel was, maar bij zijn moeder in Maurik. De weg daarnaartoe was zodanig makkelijk te volgen dat ook dat stuk compleet probleemloos verliep.
Het huisnummer was makkelijk te vinden, maar toen Weske wilde aanbellen vreesde hij het ergste. Er was namelijk in het hele huis geen brandend licht te zien. Misschien waren alle gebeurtenissen ervoor wel helemaal voor niets geweest.
Toen Weske met klamme handen de bel indrukte, gebeurde gelukkig precies waar ze stiekem op gehoopt hadden. Arjen Holmes, in eigen persoon, deed de deur open. Hij was enorm verbaasd dat Daanke en Weske op zo'n tijdstip voor zijn deur waren verschenen. Ze hadden natuurlijk ook niet aangekondigd dat ze langs zouden komen, daarom was nu de verrassing een stuk groter. De verklaring voor het feit dat alle lichten uit waren kwam al snel; hij was alleen thuis en had de hele avond alleen op zijn kamer porno zitten kijken en zitten gamen. Daarom was alleen zijn kamer verlicht, maar die was aan de achterkant van het huis dus dat hadden onze vrienden nooit kunnen weten. Onder het genot van een Hertog Jan'tje liet hij zien welk spel hij al een poosje aan het spelen was, maar dit kon slechts Daanke echt wat schelen. Na een kwartiertje vond Weske het leuk geweest en stelde voor weer de weg op te gaan. Op naar een nieuwe onbekende bestemming.
Ze reden door tot ze bij een punt aankwamen wat ze al eerder waren tegengekomen. Het was inmiddels al flink donker, maar Weske herkende het punt nog van het moment dat het nog licht was. Ze reden over een flink stuk onverlichte provinciale weg. Dit was erg vervelend, want het wegdek van het fietspad was erg slecht en Daanke wilde niet het risico nemen een boete op te lopen vanwege het feit dat ze zouden rijden over de normale weg. Toen een richtingsbord aangaf dat het nog 15 kilometer was richting Tiel gingen ze die kant maar op.
Toen ze langs het industrieterrein van Tiel reden begon het enigzins te regenen. Hier zaten onze vrienden helemaal niet op te wachten en ze overwogen om rechtstreeks terug naar huis te gaan. Maar echte mannen geven niet op, vond Weske, en ze reden toch maar door. Ze hadden beide werkelijk geen idee waar ze zich bevonden, maar toen ze meer in het centrum van Tiel waren kwam het Weske bekend voor. Zo konden ze een normale weg vinden die leidde in de richting van Zoelmond, maar wel met een enorme omweg.
Toen ze vlak bij de snelweg waren hadden ze inmiddels enorme honger gekregen, en Weske zei dat hij wist dat er in de buurt een MacDonalds was. Het was al enige minuten na sluitingstijd maar ze konden nog nét bij de MacDrive terecht. Daar haalden ze een MacChicken en een BigMac. Deze viel zó goed, dat de twee weer helemaal volle moed zaten.
Toen sprongen ze op de brommer en gingen zo snel als ze konden op weg naar Zoelmond. Maar ze reden verkeerd. Zodanig dat ze ongeveer drie kwartier deden over het stuk tussen de MacDonalds en het huis van Weske. Ze reden door dorpen waarvan ze de naam nog nooit eerder hadden gehoord. Maar uiteindelijk lukte het ze veilig en wel aan te komen bij Weske's huis, op het precieze tijdstip van 1.00. Zo stapten ze van de brommer af, snelden naar boven en kropen ook dit keer snel onder de wol. De rit had weer zijn stempel nagelaten. Ook deze nacht zouden ze nooit meer vergeten.
Na een klein half uurtje te hebben gereden kwamen ze langs een bord dat erop duidde dat ze in de buurt waren van het gehucht genaamd Eck en Wiel. Dit deed ze eraan herinneren dat zij een klasgenoot hadden die in datzelfde gehucht woonde. De jongen heette Arjen Holmes. Aangezien ze geen flauw idee hadden waar Arjen woonde vonden ze dat ze het maar rond moesten gaan vragen. De plaatselijke kroeg wilden ze vermijden omdat er allemaal gure types zaten, leek het van buitenaf. Dus belden ze gewoon maar willekeurig aan.
Bij het eerste huis waar Weske aanbelde deed een wat oudere man open, waarvan de vrouw de trap af kwam lopen. Weske vroeg of zij misschien een gezin in het dorp kenden die van de achternaam Holmes heette. Die kenden ze niet, maar de vrouw was bereid de naam even op te zoeken in het telefoonboek. De naam stond er volgens haar niet in. Ze zeiden dat Daanke en Weske even moesten rondvragen in het dorpscafé. Juist de plek die ze in de eerste plaats wilden vermijden. Dorpskroegen zitten namelijk altijd vol met mensen die er elke dag zitten en als er iemand van buitenaf binnen komt lopen, wordt diegene altijd raar aangekeken. Onze vrienden vormen daar geen uitzondering op. Weske ging even een biertje en een cola halen, en vroeg aan de wat oudere mensen aan de bar of zij bij enig toeval een gezin in Eck en Wiel kenden met de achternaam Holmes. Zelfs de barman, die blijkbaar al zijn hele leven in Eck en Wiel woonde, zei de naam niets."Misschien dat ze in de nieuwbouw wonen, want daar ben ik niet zo bekend", zei de barman. Daanke en Weske vonden dat het tijd werd om maar weer op pad te gaan.
De zogenaamde nieuwbouw in Eck en Wiel stelde niet zoveel voor. Het waren welgeteld drie straten met huizen die hooguit 5 jaar jong waren. De rest zag er al veel ouder uit. Bij één van de woningen brandde nog veel licht, en de mensen zaten tv te kijken, dus Weske stapte al af om weer aan te bellen. Daanke waarschuwde hem nog nét op tijd dat het misschien beter was om even op het raam te kloppen dan gelijk aan te bellen. Toen Weske eenmaal werd binnengelaten was hij opgelucht dat hij inderdaad niet had aangebeld, want de woonkamer was bezaaid met kinderspeelgoed, dus anders had hij niet zulke aardige mensen gehad. Deze mensen kenden de familie Holmes wél en zeiden dat ze iets buiten het werkelijke dorp woonden. Met een redelijk uitgebreide routebeschrijving lukte het onze vrienden om zonder ook maar een verkeerde weg in te slaan aan te komen bij de de plek van bestemming. Alleen na aanbellen bleek dat Arjen niet bij zijn vader in Eck en Wiel was, maar bij zijn moeder in Maurik. De weg daarnaartoe was zodanig makkelijk te volgen dat ook dat stuk compleet probleemloos verliep.
Het huisnummer was makkelijk te vinden, maar toen Weske wilde aanbellen vreesde hij het ergste. Er was namelijk in het hele huis geen brandend licht te zien. Misschien waren alle gebeurtenissen ervoor wel helemaal voor niets geweest.
Toen Weske met klamme handen de bel indrukte, gebeurde gelukkig precies waar ze stiekem op gehoopt hadden. Arjen Holmes, in eigen persoon, deed de deur open. Hij was enorm verbaasd dat Daanke en Weske op zo'n tijdstip voor zijn deur waren verschenen. Ze hadden natuurlijk ook niet aangekondigd dat ze langs zouden komen, daarom was nu de verrassing een stuk groter. De verklaring voor het feit dat alle lichten uit waren kwam al snel; hij was alleen thuis en had de hele avond alleen op zijn kamer porno zitten kijken en zitten gamen. Daarom was alleen zijn kamer verlicht, maar die was aan de achterkant van het huis dus dat hadden onze vrienden nooit kunnen weten. Onder het genot van een Hertog Jan'tje liet hij zien welk spel hij al een poosje aan het spelen was, maar dit kon slechts Daanke echt wat schelen. Na een kwartiertje vond Weske het leuk geweest en stelde voor weer de weg op te gaan. Op naar een nieuwe onbekende bestemming.
Ze reden door tot ze bij een punt aankwamen wat ze al eerder waren tegengekomen. Het was inmiddels al flink donker, maar Weske herkende het punt nog van het moment dat het nog licht was. Ze reden over een flink stuk onverlichte provinciale weg. Dit was erg vervelend, want het wegdek van het fietspad was erg slecht en Daanke wilde niet het risico nemen een boete op te lopen vanwege het feit dat ze zouden rijden over de normale weg. Toen een richtingsbord aangaf dat het nog 15 kilometer was richting Tiel gingen ze die kant maar op.
Toen ze langs het industrieterrein van Tiel reden begon het enigzins te regenen. Hier zaten onze vrienden helemaal niet op te wachten en ze overwogen om rechtstreeks terug naar huis te gaan. Maar echte mannen geven niet op, vond Weske, en ze reden toch maar door. Ze hadden beide werkelijk geen idee waar ze zich bevonden, maar toen ze meer in het centrum van Tiel waren kwam het Weske bekend voor. Zo konden ze een normale weg vinden die leidde in de richting van Zoelmond, maar wel met een enorme omweg.
Toen ze vlak bij de snelweg waren hadden ze inmiddels enorme honger gekregen, en Weske zei dat hij wist dat er in de buurt een MacDonalds was. Het was al enige minuten na sluitingstijd maar ze konden nog nét bij de MacDrive terecht. Daar haalden ze een MacChicken en een BigMac. Deze viel zó goed, dat de twee weer helemaal volle moed zaten.
Toen sprongen ze op de brommer en gingen zo snel als ze konden op weg naar Zoelmond. Maar ze reden verkeerd. Zodanig dat ze ongeveer drie kwartier deden over het stuk tussen de MacDonalds en het huis van Weske. Ze reden door dorpen waarvan ze de naam nog nooit eerder hadden gehoord. Maar uiteindelijk lukte het ze veilig en wel aan te komen bij Weske's huis, op het precieze tijdstip van 1.00. Zo stapten ze van de brommer af, snelden naar boven en kropen ook dit keer snel onder de wol. De rit had weer zijn stempel nagelaten. Ook deze nacht zouden ze nooit meer vergeten.
zondag 19 augustus 2007
Daanke en Weske, De Neukende Nachtrit deel 1
Het was op een warme zomerdag in het jaar 2006. Daanke en Weske gingen met Daanke's stalen ros op bezoek bij hun goede vriend Aart uit Houten om gezellig een biertje te gaan drinken. Het stalen ros vertoonde enige mankementen op het gebied van snelheid maar op de heenweg vormde dit geen probleem. Ze hadden immers de tijd. Na het pondje in Beusichem te hebben genomen en door de velden te zijn gereden kwamen ze eindelijk aan bij Aart. Ze werden vriendelijk ontvangen en het was een gezellige avond.
Rond 23.30 vonden Daanke en Weske het tijd worden weer op te stappen. Wat ze zich helaas niet beseften toen zij terug reden naar het pondje van Beusichem, was het feit dat deze al enkele uren gesloten was. Zo konden ze de Lek niet over en kwamen ze ook niet meer thuis, als het even tegen zat. Weske kwam op het plan te kijken of het pondje bij Wijk bij Duurstede nog voer. Dat was helaas niet het geval; ze stonden op een enigzins verlaten kade. De enige oude mannetjes die nog langs het water zaten wisten dat er in Rhenen een brug over de Lek was, en zeiden dat ze daar maar beter heen konden gaan. Zo stapten Daanke en Weske weer op Daanke's stalen ros en reden de nacht door.
Na minstens een half uur in volledige duisternis te hebben gereden kwamen onze vrienden terecht in het dorpje Amerongen, waar zij even een tussenstop maakten bij de enige nog open kroeg. Hier nuttigden zij een koffie, een cola en een portie bitterballen voor de totale prijs van tien euro. Hier hadden ze van tevoren niet echt op gerekend dus er was geen volle portemonee meegegaan. Toen beseften ze zich, dat als ze zonder benzine zouden komen, ze een zeer groot probleem zouden hebben omdat ze daar dan geen geld meer voor hadden. En dat was al bijna het geval.
Toch, na nog een uur te hebben gereden, kwamen ze bijna bij Rhenen aan. Allebei onze vrienden verkleumden van de kou; ze waren namelijk niet erg op de nachtelijke temperatuur gekleed. Ze stopten nog even bij een bordje dat aangaf dat ze in de buurt van Veenendaal zaten(even voor de duidelijk: in Veenendaal woont een zeker individu die een bepaalde impact heeft gehad op onze vriendenkring) en moesten toen hard lachen. Toen ze eenmaal over de brug bij Rhenen de Lek over gingen slaakten ze een kreet van vreugde.
Vanaf dat punt was het niet zo'n spannende reis meer. Behalve dan dat ze een aantal keren de verkeerde dorpen binnen reden. Ze kwamen om 2.30 aan bij het huis van Weske, al rijdend op de allerlaatste druppel benzine. Snel kropen onze vrienden het bed in. Deze nachtrit was een rit om nooit meer te vergeten.
Rond 23.30 vonden Daanke en Weske het tijd worden weer op te stappen. Wat ze zich helaas niet beseften toen zij terug reden naar het pondje van Beusichem, was het feit dat deze al enkele uren gesloten was. Zo konden ze de Lek niet over en kwamen ze ook niet meer thuis, als het even tegen zat. Weske kwam op het plan te kijken of het pondje bij Wijk bij Duurstede nog voer. Dat was helaas niet het geval; ze stonden op een enigzins verlaten kade. De enige oude mannetjes die nog langs het water zaten wisten dat er in Rhenen een brug over de Lek was, en zeiden dat ze daar maar beter heen konden gaan. Zo stapten Daanke en Weske weer op Daanke's stalen ros en reden de nacht door.
Na minstens een half uur in volledige duisternis te hebben gereden kwamen onze vrienden terecht in het dorpje Amerongen, waar zij even een tussenstop maakten bij de enige nog open kroeg. Hier nuttigden zij een koffie, een cola en een portie bitterballen voor de totale prijs van tien euro. Hier hadden ze van tevoren niet echt op gerekend dus er was geen volle portemonee meegegaan. Toen beseften ze zich, dat als ze zonder benzine zouden komen, ze een zeer groot probleem zouden hebben omdat ze daar dan geen geld meer voor hadden. En dat was al bijna het geval.
Toch, na nog een uur te hebben gereden, kwamen ze bijna bij Rhenen aan. Allebei onze vrienden verkleumden van de kou; ze waren namelijk niet erg op de nachtelijke temperatuur gekleed. Ze stopten nog even bij een bordje dat aangaf dat ze in de buurt van Veenendaal zaten(even voor de duidelijk: in Veenendaal woont een zeker individu die een bepaalde impact heeft gehad op onze vriendenkring) en moesten toen hard lachen. Toen ze eenmaal over de brug bij Rhenen de Lek over gingen slaakten ze een kreet van vreugde.
Vanaf dat punt was het niet zo'n spannende reis meer. Behalve dan dat ze een aantal keren de verkeerde dorpen binnen reden. Ze kwamen om 2.30 aan bij het huis van Weske, al rijdend op de allerlaatste druppel benzine. Snel kropen onze vrienden het bed in. Deze nachtrit was een rit om nooit meer te vergeten.
Abonneren op:
Posts (Atom)